الزام به ثبت علامت تجاری ، از دعاوی حقوقی است. با گذشت زمان و گسترش معاملات و توسعه مصادیق و امثال آن، مصداق اموالی که مورد داد و ستد و تجارت قرار می گرفت، بیشتر شد و در کنار اموال مادی، اموالی ارزشمند گردید که وجود غیر مادی داشته و در واقع، ملموس و عینی نبودند ولی عرف تجارتی کم کم این گونه از اموال را موجود، و دارای ارزش تلقی کردند. در نتیجه قابل مبادله و انتقال شدند و مالک، نسبت به آن حق مالکیت پیدا کرد.
اموالی که به صورت غیر مادی قابل تملک هستند در حوزه مالکیت معنوی و حقوق مالکیت فکری، قرار دارند. این اموال ناشی از علم و دانش و محصول فکر و نبوغ آدمی می باشد و همچنین می تواند در نتیجه فعالیت انسان در زمینه ی خاص تجارتی و یا غیر تجارتی برای وی ایجاد گردد که برای سازنده و ایجاد کننده آن حق مالکیت ایجاد می کند.
در عالم تجارت، افرادی که به تجارت و یا امور و فعالیتهای مادی اشتغال دارند، ممکن است که برای فعالیت و عمل خود،علامتی را برای شناسایی حرفه خود به دیگران معرفی کنند و به فعالیت خود اختصاص دهند که به عنوان علامت تجارتی شناخته می شود.
در این مقاله به بررسی رویه قانونی الزام به ثبت علامت تجارتی که توسط موسسه حقوقی و داوری خط قانون هدا با مشاوره سید محمد رضوی، وکیل پایه یک دادگستری و استاد دانشگاه، منتشر می شود،پرداخته شده است.
اشخاصی که در حوزه امور تجارتی مشغول هستند، در صورتی که فعالیت خود را بخواهند به سایر اشخاص معرفی کنند (که این افراد غالبا مشتریان دائمی و یا اشخاص حقوقی که با آنها در داد و ستد هستند، می باشند)،برای شناسایی خود به دیگران از علامت و یا شکل خاصی استفاده می کنند که علامت تجارتی محسوب می شود. و باعث تمایز کالا و یا خدمات شخص حقیقی و یا حقوقی از سایر اشخاص میگردد و جزء اموال معنوی محسوب می شود و متعلق به صاحب و استفاده کننده آن می باشد. مالکیت علامت تجارتی، حق انحصاری است که برای دارنده آن می باشد و در این صورت متعلق به کسی است که به ثبت رسانده باشد.
